پسته های ایرانی را بشناسیم

پسته درخت کوچکی است که اصل آن به خاورمیانه و آسیای میانه برمی‌گردد. تحقیقات نشان داده قدیمی‌ترین منشا درخت پسته در ایران، مربوط به قطعه چوب نیم سوخته‌ای بوده که در اطراف شهرستان فسا یافت شده و احتمال می‌دهند این قطعه چوب مربوط به عصر حجر باشد. همچنین جالب است بدانید کلمه‌ی پسته یک واژه‌ی ایرانی است و ظاهرا مبدا آن به گویش مردم نواحی شمال خراسان مربوط می‌شود.

 محصول درخت پسته، میوه‌ای بسیار خوشمزه و لذیذ است که فواید بسیار دارد. این محصول از دیرباز جزئی از آجیل مردم شده و تا امروز طرفداران زیادی دارد. همانطور که می‌دانید پسته در ایران به گونه‌های مختلف تولید و صادر می‌شود. در ادامه قصد داریم به انواعی از مهم‌ترین پسته‌هایی که در کشورمان تولید می‌شوند، اشاره کنیم.

1. پسته بادامی

پسته بادامی نوعی لوکس از پسته‌های موجود در ایران است. از آنجا که این نوع پسته ژنی زود بازده دارد؛ صادرات آن نسبت به سایر پسته‌ها بیشتر می‌باشد. منشا اصلی نهال پسته بادامی به شهر زرند کرمان برمی‌گردد و کاملا ایرانی و بومی است. این محصول نسبت به سایر پسته‌ها اندازه‌ای کوچک‌تر داشته و ظاهرش مشابه بادام کشیده است؛ از همین رو به آن پسته بادامی می‌گویند. مزه و طعم این پسته فوق العاده خوشمزه است و هوادارن بسیاری دارد.

2. پسته فندقی یا اوحدی

همانگونه که از نامش هم مشخص است پسته فندقی ظاهری گرد و تقریبا ریز دارد که شبیه خود میوه فندق است. به دلیل اندازه کوچک این محصول قیمتش نسبت به سایر پسته‌ها کمتر بوده و مقرون به صرفه‌ترین نوع پسته در ایران است. این پسته در بین مردم اروپا طرفداران زیادی دارد و به همین دلیل صادراتش نسبت به سایر پسته‌ها به کشورهای اروپایی بیشتر است. منشا این نوع درخت پسته در یکی از روستاهای رفسنجان به نام فتح‌آباد بوده و در آن زمان شخصی به نام مهدی اوحدی این رقم پسته را کاشت و تولید کرده است. از همین رو به این نوع پسته اوحدی نیز می‌گویند. مزه این پسته چندان فرقی با سایر پسته‌ها نداشته و به همان اندازه خوش‌طعم و مطلوب است.

3. پسته کله قوچی یا شریفی

از پسته‌های درشتی که در ظرف آجیل خودنمایی می‌کند؛ می‌توان به کله قوچی اشاره کرد. این پسته ظاهری گرد و شبیه پسته فندقی دارد با این تفاوت که اندازه‌اش بزرگ‌تر و درشت‌تر است. گفتنی است به دلیل درشت مغز بودن و شباهتش با کله‌ی قوچ این پسته را کله قوچی نامیده‌اند. این محصول نسبت به پسته‌ی اکبری طول کوتاه‌تری دارد و گرد‌تر است. همچنین رنگ مغز آن سبز و تا حدودی خاکستری‌ رنگ بوده و پوست خارجی‌اش سفیدرنگ است. خاستگاه و اصالت این نوع پسته به شهر رفسنجان برمی‌گردد. در واقع برای اولین بار یکی از باغداران رفسنجان به نام حاج علی شریفی آن را پرورش داده و به همین دلیل این پسته را با نام پسته شریفی نیز می‌شناسند. مغز درشت این پسته علاوه بر طعم بسیار خوشمزه و لذیذش، گلوتن ندارد و منبع غنی از پروتئین گیاهی و چربی های سالم است.

4. پسته احمدآقایی

پسته‌ی احمد آقایی اولین بار توسط احمد آقا فروتن در روستای احمدیه نوق از توابع رفسنجان شناسایی شد. بنابراین خاستگاه و منشا آن به رفسنجان مرتبط می‌شود. تقریبا می‌توان گفت که از بین همه پسته‌های ایرانی، بهترین و خوش طعم‌ترین نوع پسته، احمدآقایی است. این پسته سرشار از اسید چرب امگا 3 است و مزه‌ای استثنایی و خاص دارد. پسته‌ی احمدآقایی ظاهری کشیده دارد، نسبت به پسته اکبری کوچک‌تر و نسبت به پسته فندقی بزرگ‌تر و کشیده‌تر است. پوسته خارجی استخوانی و مغز قرمز و سبز آن از دیگر ویژگی‌های ظاهری این پسته هستند.

5. پسته اکبری

پسته‌ی اکبری از دسته پسته‌های درشت است که ظاهری مانند بادام کشیده و خندان دارد. این پسته‌ی بلند و بزرگ لبی نیمه باز داشته و از پسته‌هایی است که مصرف آن بسیار آسان است. این نوع پسته در اواخر دهه 30 شمسی توسط حاج اکبر بسنجیده، در روستای عباس‌آباد امین از توابع شهرستان رفسنجان، شناسایی و تکثیر شد. رنگ مغز این پسته ارغوانی و رنگ پوسته بیرونی‌اش کرم رنگ است. پسته اکبری طعمی شیرین دارد. ترد بوده و از فیبر و آنتی اکسیدان‌های مفید سرشار است. گفتنی است کشورهای عربی و همچنین روسیه و چین مشتری‌های اصلی این پسته هستند و چون از دیگر پسته‌ها بلندتر بوده در بازار جهانی آن را پسته‌ی ابرکشیده نیز می‌شناسند.

6. پسته قزوینی

پسته‌ی قزوینی ظاهری شبیه بادام کشیده و ریز دارد. مغز این پسته سبز پررنگ بوده و از مغزهای بسیار پرچربی است که خلال پسته‌ی باکیفیت و یکدستی را ارائه می‌دهد. مبدا درخت این نوع پسته بومی و ایرانی است و به شهر قزوین برمی‌گردد. پسته قزوینی طعم و مزه‌ای غنی، مطلوب و چرب دارد که بسیار مورد توجه مصرف کنندگان است.

7. پسته خنجری

از دیگر پسته‌های ممتاز ایرانی می‌توان به پسته‌ی خنجری اشاره کرد. ظاهر این محصول به پسته‌های احمدآقایی و بادامی بسیار شبیه است. با این تفاوت که نسبت به احمدآقایی کشیده‌تر بوده و لب پسته همانند خنجر برگشته و نوکی تیز دارد. از ویژگی‌های ظاهری دیگرش می‌توان به پوست کرمی تیره و مغز فسفری آن اشاره کرد. اصل این پسته به دامغان و استان سمنان بازمی‌گردد. این پسته طعمی خوش و بی‌نظیر دارد و چربی‌اش کاملا به اندازه است.

هدف از این مقاله آشنایی بیشتر شما با انواع پسته‌های ایرانی، ویژگی‌های ظاهری، خاستگاه و طعم آن‌ها بود. امید است که توانسته باشیم شما را در خریدی باکیفیت از پسته‌ها‌ی ایرانی یاری کرده باشیم.